Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Παράξενος ο φετινός χειμώνας

Πέρασαν κιόλας οι τρεις χειμερινοί μήνες, και συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος όσο μεγαλώνω.Για μένα προσωπικά ήταν διάστημα ενδοσκόπησης, περίσκεψης, ανησυχίας, επαναπροσδιορισμού σχέσεων.
Διανύουμε ως χώρα δύσκολη περίοδο. Καθημερινά ακούμε για το μνημόνιο, την τρόικα, τη μείωση των μισθών, τα χρέη, τα δάνεια.
Η Ελλάδα σε δημοπρασία.
Πλάι μας, άστεγοι, φτωχοί, μετανάστες , κυνηγημένοι, που προσπαθούν να ακουστεί η διαμαρτυρία και τα αιτήματά τους, σε μια καθημερινότητα που δεν διαθέτει μέσα μεταφοράς, θέσεις εργασίας και ελπίδα.
Παράλληλα όμως παρευρίσκομαι σε κατάμεστες αίθουσες θεάτρων, κινηματογράφων και βιβλιοπωλείων.Για μια ακόμη φορά διαπιστώνω ότι οι εκδηλώσεις που αφορούν στην τέχνη γίνονται βήμα αντίστασης απέναντι στο ευτελές και στην απαισιοδοξία. Έχουμε ανάγκη το παραμύθι και το όνειρο για να εξελισσόμαστε ως άνθρωποι, για να ερχόμαστε πιο κοντά με το μέσα μας και να ξεκαθαρίζουμε την ήρα από το στάρι.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, σκέφτομαι, καθώς διαπιστώνω ότι η παμπάλαια αμυγδαλιά στον κήπο έχει ήδη γεμίσει μπουμπούκια.