Στην πλατεία, μελίσσι η ανθρώπινη παρουσία· περαστικοί, υγιείς, ασθενείς, ανήσυχοι, χαλαροί, μοναχικοί, παρέες διασταυρώνονται στο δεκάστρατο.
Το φως της δύσης διαθλάται σ΄έναν ορίζοντα που σκιάζεται από γερασμένα κτίσματα, ετοιμοπόλεμους ένστολους, αποδοχή και διαφωνία των οικονομικών μέτρων, το πένθος της απώλειας των αθώων πρόσφατα, τη ρουτίνα της καθημερινότητας και την αταβιστική μνήμη της μυρωδιάς της άνοιξης.
Η έννοια της φύσης στα κύτταρά μας όπως και της τέχνης άλλωστε.
Η μελωδία δίπλα μου από έντεχνους μουσικούς.
Ο κινηματογράφος απέναντι με τη σινεφιλική παράδοση.
Οι λέξεις από την ποιητική συλλογή που με συντροφεύει.
Η έκθεση ζωγραφικής που παρευρέθηκα πρόσφατα.
Η παράσταση χτες καταβύθιση στον αισθητό κόσμο.
Η χορογραφία που επαναλαμβάνεται στα όνειρά μου.
Η τέχνη ως καθαρτήρια διαδικασία.
Η τέχνη ως ιστός προστασίας, αντίστασης, εξέλιξης.
Η τέχνη ως παρηγοριά-παραμυθία στη ζωή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου