Ένα εξάχρονο αγόρι ζει, σε απόμερη ορεινή περιοχή της Ανατολίας, με τους γονείς του.
Παρατηρεί, με διεσταλμένες κόρες, αμίλητο, όλα όσα συμβαίνουν γύρω του.
Στο σχολείο, θεατής των μαθημάτων, δυσκολεύεται να εκφραστεί όπως οι υπόλοιποι συμμαθητές του. Στο σπίτι, παρατηρητής των δρώμενων, μιλά ψιθυριστά. Στη φύση μοιάζει να βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον. Στη μαγική παρθένα γη. Ακολουθεί τον μελισσοκόμο πατέρα του στη διαδικασία συλλογής μελιού.
Οι φυσικοί ήχοι συνθέτουν τη μουσική του· οι σκιές των δένδρων, οι κυματισμοί του νερού και της χλόης δημιουργούν τους πίνακές του· το όνειρο και η φαντασία του πλέκουν το παραμύθι του. Το αγόρι είναι «προσβλημένο» από την αρρώστια της ποιητικής σκέψης.
Ο Τούρκος σκηνοθέτης Σεμίχ Καπλάνογλου σκηνοθέτησε μια ταινία λυρικής πνοής, και μέσα από τα μάτια του μικρού Γιουσούφ μάς βυθίζει με το έργο του σε ένα ολόγλυκο όνειρο, που στάζει μέλι.
Μέλι αποκαλεί και την ταινία του ο σκηνοθέτης και μας αποδεικνύει ότι ένα έργο τέχνης μπορεί να είναι η κυψέλη της ψυχής του δημιουργού.
