Σαν παραμύθι...

Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε, τη χρονιά της Τίγρης, σε μια μακρινή ήπειρο, ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Νυμφώ. Το κοριτσάκι μεγαλώνοντας πέρασε ωκεανούς και θάλασσες και βρέθηκε σε μια χώρα με πανάρχαιο πολιτισμό και φυσικές καλλονές.
Τα χρόνια περνούσαν και η έφηβη, ανήσυχη Νυμφώ αναζητούσε, μέσα από ανθρώπους, βιβλία, ταινίες, μουσική, χορό, θέατρο, έρωτες, ποτά, τσιγάρα, γραπτά, να λύσει το μυστήριο της ζωής, με τον αόρατο άγγελό της να τη σώζει κάθε φορά που έφτανε στο χείλος του γκρεμού.
Σιγά σιγά το κουβάρι της ζωής της άρχισε να ξεμπερδεύεται και κρατώντας σφιχτά την άκρη του νήματος ακροπατούσε στο μονοπάτι της ζωής της, σπουδάζοντας θέατρο. Υπήρχαν βέβαια περίοδοι που έχανε το δρόμο, αλλά γρήγορα έλυνε τον κόμπο και συνέχιζε την πορεία της.
Εκείνη την περίοδο της ζωής της, η Νυμφώ γνώρισε το Δάσκαλο. Εκείνος την πήρε από το χέρι και την έβαλε στην καρδιά του και αυτή του χάρισε δύο υπέροχα παιδιά.
Στη σπηλιά του Δάσκαλου, που ήταν μοναχοπαίδι, ζούσαν και η γιαγιά και ο παππούς. Έτσι η μεγάλη οικογένεια συμβίωνε πότε αρμονικά, πότε ταραγμένα, αλλά πάντα με αγάπη και αλληλεγγύη.
Κάποτε στη σπηλιά ήρθαν και η άλλη γιαγιά και παππούς, γιατί η γιαγιά ήταν πολύ άρρωστη και ήθελε να βρίσκεται δίπλα στην κόρη της, τη Νυμφώ, μέχρι το τέλος της ζωής της.
Δύσκολη περίοδος για τις λεπτές νεανικές πλάτες της κόρης, που έπρεπε να φροντίζει τόσους πολλούς ανθρώπους, αλλά το γνώριζε, της το 'χε ψιθυρίσει ο άγγελός της ένα βράδυ: «Η ζωή σου θα ΄ναι αφιερωμένη στις ζωές των άλλων». Η μαμά της Νυμφώς πέθανε σε λίγους μήνες και ο ένας ο παππούς, ο πατέρας της, επέστρεψε στο χωριό στη δική του σπηλιά.
Τα χρόνια περνούσαν και η Νυμφώ με το κόκκινο κουβάρι αγκαλιά ξετύλιγε τη ζωή της, προσπαθώντας να μην κάνει εκπτώσεις στα όνειρα, στις αρχές και στα πιστεύω της। Ασχολιόταν με τα βιβλία που τόσο αγαπούσε και τα παιδιά της, που είχαν ρουφήξει την αγάπη της, τις συμβουλές και την αυστηρότητά της, είχαν ανθίσει।
Τότε πέθανε και η άλλη γιαγιά. Η Νυμφώ έκλεισε τα μάτια και σ' αυτήν και ακολούθησε μια ακόμη κηδεία. Η απώλεια μετά από δεκαοκτώ χρόνια συμβίωσης ήταν οδυνηρή, αλλά η Νυμφώ τότε αφιερώθηκε να ολοκληρώσει το δικό της βιβλίο που είχε παραμελήσει. Το βιβλίο πήρε το δρόμο του και το καλοκαίρι ο πατέρας της Νυμφώς μπήκε στην εντατική με σοβαρά προβλήματα υγείας. Όταν συνήλθε, η μοναχική του διαβίωση αποκλείστηκε, έτσι ανέλαβαν τη φροντίδα του η Νυμφώ με την αδελφή της.
Τα Χριστούγεννα αρρώστησε και ο άλλος παππούς. Με βράχο έμοιαζε αυτός. Είχε χτίσει την οικογενειακή σπηλιά σχεδόν με τα χέρια του. Η δημιουργικότητά του και η προσφορά του δεν στέρευαν ποτέ. Και ξαφνικά αυτός ο βράχος κατέρρευσε. Μετά από σαράντα ημέρες στο νοσοκομείο «έφυγε» στον ύπνο του πριν τρεις ημέρες. Η πατρική του γη τον υποδέχτηκε στα σπλάχνα της, την εποχή που η φύση βρίσκεται στις δόξες της.
Η Νυμφώ αποχαιρέτησε και το τρίτο μέλος των τεσσάρων γονιών της, εξουθενωμένη και θλιμμένη.
Τώρα σκέφτεται πόση δουλειά, σωματική και ψυχική, χρειάζεται να κρατήσεις μια οικογένεια ενωμένη και αγαπημένη, σε μια εποχή που στερείται ιδεολογίας.
Η Νυμφώ χαμογέλασε, ξετύλιξε λίγο απ' το κουβάρι της και άρχισε να κάνει πρόβα στο ρόλο που θα ερμηνεύσει σε μια θεατρική παράσταση σύντομα.
Η συνέχεια επί σκηνής στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα».
Θα σας ενημερώσω προσεχώς...