ΣΕ ΑΚΑΝΟΝΙΣΤΟ ΡΕΥΜΑ

«Η μελέτη του θανάτου με απασχολούσε πάντα ως κίνητρο ζωής».

Μ' αυτήν τη φράση, η ηρωίδα του νέου μυθιστορήματός μου Σε ακανόνιστο ρεύμα, αρχίζει την εξιστόρησή της, και ήταν αυτή που μου έδωσε το ερέθισμα να καταπιαστώ με το ευαίσθητο θέμα της αυτοκτονίας.

Γιατί  βάζει τέλος στη ζωή του κάποιος; Τι είναι αυτό που τον ωθεί στην απελπισμένη πράξη; Ένα εκατομμύριο περίπου άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο, καθιστώντας την αυτοκτονία τη δέκατη κύρια αιτία θανάτου παγκοσμίως.

Λένε ότι μια απόπειρα αυτοκτονίας είναι κραυγή προς αναζήτηση προσοχής, φροντίδας, εκβιασμού βοήθειας, ψυχολογικών προβλημάτων, παρόρμηση, υπερβάλλουσα ευαισθησία.

Η οικογένεια είναι η θεμέλια βάση της εξέλιξής μας και από εκεί διαμορφώνεται ο πνευματικός και ψυχικός μας κόσμος. Όταν όμως διασαλεύεται η ισορροπία, τα παιδιά «τραυματίζονται» από τη νέα οικογενειακή συνθήκη.

Άραγε η οικογένεια είναι, ως κομμάτι του πολιτισμού, κατά τον Freud, «πηγή δυστυχίας» ή η μοναδική εστία ευτυχίας για τον άνθρωπο;

Μ’ αυτές τις σκέψεις, για το πόσο μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη της προσωπικότητας ενός ατόμου, το δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον, και πώς αυτό μπορεί να καταστεί μοιραίο στη ζωή ενός ανθρώπου, ξεκίνησα τη συγκρότηση των χαρακτήρων των ηρωίδων μου.

Η Ανθή είναι χορεύτρια. Η έκφρασή της μέσα από την τέχνη γίνεται κινητήρια δύναμη προκειμένου να ανταπεξέλθει στα προβλήματα που αντιμετωπίζει από την εφηβική της ηλικία. Η εξαφάνιση του πατέρα στα δώδεκα χρόνια της την τραυματίζει ψυχολογικά ανεπανόρθωτα με αποτέλεσμα αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοκτονίας.

Παράλληλα, η έφηβη Μαρία, που δεν έχει γνωρίσει τον πατέρα της, σαν παιδί ανύπανδρης μητέρας, και εν δυνάμει αυτόχειρας, ταυτίζεται με την Ανθή που βρίσκεται σε κώμα. Εξάλλου έχουν μεταξύ τους και αρκετά κοινά. Αγαπούν την τέχνη ως καταφύγιο, η σχέση με τη μητέρα τους είναι προβληματική και έχουν αυτοκαταστροφικές τάσεις.

Έχω γνωρίσει προσωπικά τέτοιες εφήβους, και το σπίτι μας ήταν στις δύσκολες στιγμές το άσυλό τους. Η ανάγκη να παρευρίσκονται σε  ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον στις υπαρξιακές κρίσεις τους, πολλές φορές μετά από μια συζήτηση, ένα γεύμα, μια ταινία, μια αγκαλιά, λειτουργούσε σχεδόν θεραπευτικά.

Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας και μόνο η αγάπη είναι το αντίδοτο αυτών των τραυμάτων.

Συμπορεύτηκα για καιρό με αυτές τις δύο γυναίκες, μέσα από καταθέσεις «ορφανεμένων» ανθρώπων, από μαρτυρίες και γραπτά αυτοχείρων, από  επισκέψεις σε ψυχιατρεία, και προσπαθώντας να φωτίσω τα σκοτάδια τους, κατάφερα να  ανακαλύψω μαζί τους τι σημαίνει η έννοια θάνατος ως λύτρωση και πώς κατακτιέται το μεγαλείο της ζωής.

Ίσως, γι’ αυτό η ζωή είναι τόσο γοητευτικά ενδιαφέρουσα σ’ αυτό το μοιραίο ταξίδι που βιώνουμε.

Σας ευχαριστώ.