Οι «συμμαθητές» μου ή οι γεννημένοι τη δεκαετία του έρωτα και της επανάστασης

Πριν λίγες ημέρες έλαβα ένα mail με θέμα:
REUNION 2010 ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΛΑΙΟΥ ΨΥΧΙΚΟΥ ΤΑΞΗ 1980 . 30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ.
Τα συναισθήματα της παρέας των διοργανωτών-ηθικών αυτουργών
και οι απαντήσεις των συμμαθητών που δήλωναν «παρών»,
με κατέκλυσαν:
ενθουσιασμός, προσμονή, χαρά, διάθεση 18χρονων
που οργανώνουν «κοπάνα» καλοκαιρινό Σάββατο βράδυ.
Εμείς, τα «παιδιά» (της nouvelle vague) της δεκαετίας του '60,
χωρίς βιώματα εθνικών πολέμων και εξεγέρσεων, χωρίς θυσίες και ηρωισμούς,
ζήσαμε μια παρατεταμένη εφηβεία που τώρα ωριμάζει και αποδίδει σε πολλούς τομείς.
Ίσως φταίει ότι γεννηθήκαμε πάνω στην άνθηση της ροκ μουσικής,
στη γενιά των λουλουδιών, στην πρώτη ανθρώπινη επίσκεψη στο φεγγάρι,
στο Μάη του ’68, στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών,
και άλλων σημαντικών ιστορικών γεγονότων –
στη γενιά της ειρήνης και του ένοπλου αγώνα –
στη γενιά εντέλει του έρωτα και της επανάστασης.
Και να ’μαστε τώρα·
ούτε νέοι ούτε γέροι,
αρκετά ώριμοι όμως πλέον,
που ξαναβρισκόμαστε με τις ρυτίδες μας και τις εμπειρίες μας,
αλλά με τη διάθεση και το κέφι τελειόφοιτων
που ετοιμάζονται για την πενταήμερη εκδρομή στη Ρόδο (θυμάστε;).
Ανυπομονώ να σας ξαναδώ «συμμαθητές» μου
και μην ξεχάσετε: να βάλετε κατάλληλα παπούτσια για χορό.

Οι ήσυχες σκέψεις ενός ανήσυχου μυαλού

Στην πλατεία, μελίσσι η ανθρώπινη παρουσία· περαστικοί, υγιείς, ασθενείς, ανήσυχοι, χαλαροί, μοναχικοί, παρέες διασταυρώνονται στο δεκάστρατο.
Το φως της δύσης διαθλάται σ΄έναν ορίζοντα που σκιάζεται από γερασμένα κτίσματα, ετοιμοπόλεμους ένστολους, αποδοχή και διαφωνία των οικονομικών μέτρων, το πένθος της απώλειας των αθώων πρόσφατα, τη ρουτίνα της καθημερινότητας και την αταβιστική μνήμη της μυρωδιάς της άνοιξης.
Η έννοια της φύσης στα κύτταρά μας όπως και της τέχνης άλλωστε.
Η μελωδία δίπλα μου από έντεχνους μουσικούς.
Ο κινηματογράφος απέναντι με τη σινεφιλική παράδοση.
Οι λέξεις από την ποιητική συλλογή που με συντροφεύει.
Η έκθεση ζωγραφικής που παρευρέθηκα πρόσφατα.
Η παράσταση χτες καταβύθιση στον αισθητό κόσμο.
Η χορογραφία που επαναλαμβάνεται στα όνειρά μου.
Η τέχνη ως καθαρτήρια διαδικασία.
Η τέχνη ως ιστός προστασίας, αντίστασης, εξέλιξης.
Η τέχνη ως παρηγοριά-παραμυθία στη ζωή μας.

Floral όπως ανθισμένο

Τη Δευτέρα στις 19 Απριλίου, με ένα χαμόγελο στο μέρος της καρδιάς, πήγα να υποδεχτώ τον κόσμο που ήρθε για να μοιραστεί μαζί μου τη χαρά της πρώτης παρουσίασης του βιβλίου μου στον φιλόξενο χώρο του FLORAL.
Ό,τι και να πω είναι λίγο. Μια βραδιά γεμάτη από θετική ενέργεια, καλούς φίλους και ταξιδιάρικη διάθεση.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι ήσαστε εκεί: συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, που ταξιδέψατε μαζί μου σε Τρεις ωκεανούς και μια θάλασσα.
Τους ομιλητές μου, κ. Κώστα Μουρσελά και κ. Ανδρέα Μήτσου για τις αναλυτικές, εποικοδομητικές εισηγήσεις τους, και τη Μαρία Κυριάκη για τα καλά της λόγια και το αισθαντικό της διάβασμα.
Τον σκηνοθέτη και συγγραφέα κ. Γιώργο Μιχαηλίδη για την ανατρεπτική του παρέμβαση.
Επίσης την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων των εκδόσεων Ψυχογιός κ. Πόπη Γαλάτουλα για την πολύτιμη παρουσία της, τον κ. Χάρη Ψυχογιό για την τιμή που μου έκανε, και την Ευδοξία Μπινοπούλου, που με τόση αγάπη επιμελήθηκε το βιβλίο μου, για την ευχάριστη έκπληξη που μου επεφύλαξε.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους που ανθίσατε εκείνη την ημέρα τον κήπο της ζωής μου.